Spawanie zrobotyzowane polega na wykorzystaniu zmechanizowanych programowalnych narzędzi (robotów), które całkowicie automatyzują proces spawania, zarówno wykonując spawanie, jak i obsługując część. Procesy takie jak spawanie łukowe w osłonie gazu metalowego, choć często są zautomatyzowane, niekoniecznie są równoważne ze spawaniem zrobotyzowanym, ponieważ człowiek czasami przygotowuje materiały do ​​spawania. Spawanie zrobotyzowane jest powszechnie stosowane do oporowego spawania punktowego i spawania łukowego w zastosowaniach wymagających dużej produkcji, takich jak przemysł motoryzacyjny.

Spawanie zrobotyzowane jest stosunkowo nowym zastosowaniem robotyki, mimo że roboty zostały po raz pierwszy wprowadzone do przemysłu w USA w latach sześćdziesiątych XX wieku. Wykorzystanie robotów do spawania pojawiło się dopiero w latach 80-tych XX wieku, kiedy przemysł motoryzacyjny zaczął szeroko wykorzystywać roboty do zgrzewania punktowego. Od tego czasu znacznie wzrosła zarówno liczba robotów wykorzystywanych w przemyśle, jak i liczba ich zastosowań. W 2005 roku w przemyśle północnoamerykańskim używano ponad 120 000 robotów, z czego około połowa do spawania. [1] Wzrost jest przede wszystkim ograniczany wysokimi kosztami sprzętu i wynikającym z tego ograniczeniem zastosowań wymagających dużej produkcji.

Spawanie łukowe zrobotyzowane zaczęło się szybko rozwijać, a już obsługuje około 20% zastosowań robotów przemysłowych. Głównymi komponentami robotów do spawania łukowego są manipulator lub zespół mechaniczny i kontroler, który działa jako „mózg” robota. Manipulator wprawia robota w ruch, a konstrukcję tych systemów można podzielić na kilka popularnych typów, takich jak SCARA i robot współrzędnych kartezjańskich, które wykorzystują różne układy współrzędnych do kierowania ramionami maszyny.